Masimli Post: Tofiq və Arzu

Bu yazını təcili yazıram, fikrimdən çıxa bilər, ona görə qrammatik səhvləri və yazılan fikirlərin axmaqlığını mənə keçin. Hətta oxumağı elə burdaca saxlaya bilərsiz. Daha çox şəxsi məsələdir - özüm özümlə haqq-hesab çürüdürəm. Məndən bir nəfər (adını çəkmirəm, reklam olar) bir şey arzulamağımı istədi. Əvəzində maraqsız bir şey dedim. Yox, pul istəmədim. Ondan da maraqsız idi. Söhbət heç nə istədiyimdə deyil. Mənim ağlıma bir-bir müxtəlif arzular gəldi. Nə qədər maraqsız, nə qədər boz arzular... Uşaqlıqda mənim daha maraqlı arzum vardı - prezident olmaq!!! İbtidai sinifdə müəlliməmiz bütün sinif yoldaşlarımdan nə olmaq istədiklərini soruşanda da prezident demişdim. Sinif uşaqları mənəvi travma almışdılar - "niyə bizim ağlımıza gəlmədi?" Bəli, sinfin boz arzuları fonunda mənim arzum çox əlvan boyalarla bəzənmişdi, müəlliməmin də ayrıca diqqətinə səbəb olmuşdu. Üstündən 10 il keçəndən sonra maraqsız arzu sahibinə çevrildim... Niyə bu günə qaldım? Çünki, mənim arzularım daha çox ictimai-sosial yönümlü olmağa başladı, hətta inqilabi arzularım da var. Özlüyündə çox böyük və görməyim üçün ömrümün yetməyəcəyi arzulardır: məs, Turanın yaranması, Qiyamətin başlaması, Üçüncü Dünya Müharibəsi və s. Bunlar əlçatmaz və uzaq... Normal arzularım yox olub sanki, ya da o qədər dərinə eniblər ki, onları çıxartmağa batisfer gərək olur. Hər səhəri Yeni Müsavat qəzetinin üç yazarını oxumaqla açıram, axşama kimi feysbukda müxtəlif siyasi müzakirələri dinləyirəm/oxuyuram/izləyirəm, axşam teledebatlara baxıram, gecə isə axşam güldüyüm sözlərə kədərlənirəm... BUDUR mənim günüm! Axı nə qədər axmaq yerinə qoyulmaq olar?! Üzündən oxuya bilməyən eşşşəklərə (iki hərflə yazıb heyvanı təhqir etmək lazım deyil) nə qədər hirslənmək olar?! Nə qədər Erkin müəllim, İsa bəy, Qənimət bəy kimi adamların dedikləri həqiqətlərin acısına yanasan?! Bu anlarda Əzrayıl canımı alsaydı, ona yalnız təşəkkür edərdim. Mənim normal arzulamaq kimi insanı keyfiyyətim hansısa oğ***lara görə məhv olub. "Meçtat ne vredno." Amma arzu etməmək ziyandır! Niyə mənim həyatım siyasətə həsr olunmalıdır?! Əgər mən normal ölkədə yaşasaydım, mütləq fizik olardım - ən sevdiyim sahə. Elə indi yadıma düşdü, fizika ən sevdiyim fənn olub. Lakin Azərbaycan qeyri-stabil ölkə (17 il təkhakimiyyət tupoyluq və qeyri-stabillik göstəricisidir.) olduğundan, diplomatiyanı seçdim. Bəlkə nə vaxtsa, prezident oldum - amma indidən deyirəm: "Tüpürüm belə ölkənin prezidentliyinə!" Mənə nə qədər problemi həll etmək qalacaq, bu ölkə elə viran vəziyyətdədir ki, əgər demokratiya sabah bərqərar olsa, bizim İsveçrəyə çatmağımızı mənim ömrüm görməyəcək. Çünki, mən artıq normal arzuları olmayan bir insana çevrilmişəm, kim bilir, neçə adamın eyni problemi var. Mən artıq indidən gələcəyin gənclərinin buxovuna çevrilməkdəyəm*. Yazımın içində növbəti arzu da özünü göstərdi: Azərbaycanın İsveçrəyə çatması...